De meeste bloemen zien we in het voorjaar en dat geldt ook voor het madeliefje die we dan in grote getalen de velden zien vullen, maar toch kun je deze ook in de winter zien bloeien. Soms kun je ze zelfs tussen de sneeuw door tegenkomen. Madeliefjes hebben geen insecten nodig om te vermeerderen daarom wachten ze niet altijd tot de lente. Uit de rozet ( het rondje met blaadjes) groeien stengels die weer een nieuwe rozet kunnen vormen, dit verklaard ook waarom er vaak rozetten en madeliefjes een soort van mat vormen, ze groeien naast elkaar.
Voor wie denkt om de madeliefjes weg te maaien, het heeft weinig zin. Uit de wortel groeit het madeliefje gewoon weer op vandaar dat we ze veel blijven zien op grasvelden die regelmatig worden gemaaid. Als je er echt van af wilt zul je de wortel moeten uitsteken.
In de winter is het wel wat beter zoeken, het blad is kleiner en is soms wat anders van vorm. Vanaf februari beginnen de meeste echt weer wat meer vorm te krijgen. Zou jij het madeliefje herkennen zonder bloemen? De bladeren zijn wat spatelvormig, zijn licht behaard, vormen dus een rozet en hebben een klein subtiel kartelrandje.
Hoewel het trouwens lijkt op een bloem, zijn alle gele deeltjes bloemetjes, deze worden ook wel buisbloemen genoemd. Het is zonder microscoop niet te zien maar deze hebben een stamper en meeldraden. Het madeliefje kan dus ook zichzelf bestuiven waarna er zaadjes ontstaan. Zo kan het madeliefje zichzelf ook op andere plekken vestigen. Om de gele buisbloemetjes zien we de witte lintblaadjes, de uiteindes hiervan kleuren soms ook roze/paars. Ze zeggen weleens dat als de lintblaadjes roze kleuren er mooi weer op komst is, ik weet het nog zo net niet, deze fotografeerde ik na wel een paar dagen met zon maar die nacht had het geregend, het was een stuk koeler dan de dagen ervoor en de zon kwam een paar dagen niet meer terug.
Wil je meer weten over madeliefjes en hun eetbaarheid? Er is een kans dat deze wordt besproken tijdens een wildplukwandeling. Wandel je mee?
Er is ook een legende aan verbonden. I de Keltische cultuur wordt gezegd dat madeliefjes de zieltjes zijn van overleden kinderen. Zij zijn er om de nabestaanden aan hen te herinneren. Uitroeien heeft geen zin de herinnering aan de kinderen blijft bestaan.